Στην Ελλάδα σήμερα, σύμφωνα με το ΙΝΣΕΤΕ, οι κλίνες στα καταλύματα βραχυχρόνιας μίσθωσης έφθασαν στο σημείο να ξεπεράσουν τις ξενοδοχειακές κλίνες κατά 50.000
Η βραχυχρόνια μίσθωση ξεκίνησε να λειτουργεί υπό τον μανδύα της οικονομίας του διαμοιρασμού και έφθασε σήμερα να αποτελεί μια κατεξοχήν οικονομική δραστηριότητα που, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ανταγωνίζεται αθέμιτα τις νόμιμες ξενοδοχειακές (και όχι μόνο) επιχειρήσεις.
Στην Ελλάδα σήμερα, σύμφωνα με τα στοιχεία που πρόσφατα δημοσίευσε το ΙΝΣΕΤΕ, οι κλίνες στα καταλύματα βραχυχρόνιας μίσθωσης έφθασαν στο σημείο να ξεπεράσουν τις ξενοδοχειακές κλίνες κατά 50.000.
Το παράδοξο μάλιστα είναι πως, ενώ το αρχικό νομοθετικό πλαίσιο, που τέθηκε σε ισχύ το έτος 2016 με το άρθρο 111 του ν.4446/2016, προέβλεπε στοιχειώδεις έστω προδιαγραφές που θα πρέπει να πληρούν τα καταλύματα που εκμισθώνονται βραχυχρόνια και μέγιστη διάρκεια της περιόδου μισθώσεως τους, πλέον περιοριζόμαστε σε μια φορολογική κυρίως αντιμετώπιση της συγκεκριμένης δραστηριότητας. Ούτε λόγος, για προδιαγραφές ασφάλειας, για την προστασία των εναλλασσόμενων ενοίκων!
Ενώ ο ξενοδοχειακός κλάδος, βασικότατος τροφοδότης του ΑΕΠ και από τους μεγαλύτερους εργοδότες της χώρας, καλείται να δείξει κατανόηση για τη μη ικανοποίηση βασικών αιτημάτων του (όπως η μείωση του συντελεστή ΦΠΑ στη διαμονή στα επίπεδα του ανταγωνισμού) που οφείλεται στην έλλειψη του απαραίτητου δημοσιονομικού χώρου, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τη δυσκολία που έχει το ελληνικό δημόσιο να βάλει επιτέλους ουσιαστική τάξη στην δραστηριότητα της βραχυχρόνιας μίσθωσης.
Δεν ζητάμε να ανακαλύψουμε τον τροχό. Στη Γερμανία, την Αγγλία τη Γαλλία, την Πορτογαλία το Βέλγιο, την Ιρλανδία, την Ολλανδία κ.λπ. έχουν προβλεφθεί συγκεκριμένοι κανόνες και περιορισμοί. Στην Ελλάδα, η πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών περιορίζεται στην προσπάθεια φορολογικής κυρίως αντιμετώπισης της συγκεκριμένης δραστηριότητας και αφήνει σημαντικά ερωτήματα αναπάντητα. Χωρίς ουσιαστικό νομοθετικό πλαίσιο λειτουργίας, η βραχυχρόνια μίσθωση θα συνεχίσει να εξαντλεί τον κατοικήσιμο χώρο, να ανεβάζει τις τιμές ενοικίασης των κατοικιών, να καλλιεργεί μια νέα γενιά μαύρης εργασίας, να στερεί από το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία έσοδα, να αυξάνει την ροή των απορριμμάτων και την αλλοίωση της τοπικής πολιτιστικής ταυτότητας. Θα συνεχίσει να ανταγωνίζεται αθέμιτα τις νόμιμες επιχειρήσεις τουριστικών καταλυμάτων και να δυσχεραίνει την προσπάθεια βιοπορισμού των μικρών ιδίως οικογενειακών ξενοδοχείων.
Όταν μιλάμε για κράτος δικαίου δεν μπορεί να αφήνεται να λειτουργεί ουσιαστικά ανεξέλεγκτα, εις βάρος του υπερ-ρυθμισμένου ξενοδοχειακού κλάδου, μια παράλληλη οικονομική δραστηριότητα, η οποία καμία σχέση δεν έχει με την οικονομία διαμοιρασμού.
* Ο Γιάννης Χατζής είναι Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδόχων
ot.gr
