Η πορεία της παράταξης του Μανώλη Γλυνού ως μείζων μειοψηφία του Περιφερειακού Συμβουλίου, τα τελευταία δύο χρόνια, άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή και αντικείμενο μελέτης στο πλαίσιο των πολιτικών επιστημών. Κάτι σαν εγχειρίδιο «τι να μην κάνετε, για να μην εξευτελίσετε εαυτούς αλλά και την πολιτική».
Όποιος παρακολουθεί αυτήν την πορεία και ακόμη περισσότερο όποιος έχει παρακολουθήσει συνεδριάσεις θεσμικών οργάνων όπως του Περιφερειακού Συμβουλίου και της Οικονομικής Επιτροπής της Περιφέρειας, μένει ει μη τι άλλο εμβρόντητος από την χυδαιότητα με την οποία επιχειρείται να καλυφθεί η απουσία πολιτικής θέσης και λόγου. Αυτά που έχουν συμβεί από στελέχη της παράταξης Γλυνού μέσα στα θεσμικά όργανα, με αποκορύφωμα τις πεζοδρομιακές συμπεριφορές του συμβούλου του, Νίκου Κανταρζή, δεν έχουν προηγούμενο. Προφανέστατα, ούτε ο νομοθέτης μπορούσε να διανοηθεί το μέγεθος της εκτροπής και γι αυτό δεν υπάρχει στη σχετική νομοθεσία πρόβλεψη για τον κολασμό τέτοιων συμπεριφορών, όταν αυτές είναι επαναλαμβανόμενες και μάλιστα εσκεμμένα επαναλαμβανόμενες, όπως ο ίδιος ο Νίκος Κανταρζής παραδέχθηκε προχθές.
Τα δείγματα γραφής η παράταξη Γλυνού , με πλήρη και απόλυτη ευθύνη του επικεφαλής της, τα έδωσε ήδη από την προεκλογική περίοδο. Αυτή που ευλόγως χαρακτηρίστηκε ως η πιο φτηνή, η πιο ρυπαρή προεκλογική περίοδος που γνώρισε ο τόπος, αυτή που φέρει την σφραγίδα του Μανώλη Γλυνού. Ενός ανθρώπου που για μια 20ετία και πλέον έχτιζε το πολιτικό προφίλ του «καλού παιδιού» για να καταρρεύσει με πάταγο η ταμπέλα, όταν αποφάσισε να εναγκαλιστεί και να εκχωρήσει τον δημόσιο λόγο του ιδίου και της παράταξή του σε ό,τι πιο τοξικό μπορούσε να βρει, από όλους εκείνους που αναζητούσαν ένα θύμα να βγει μπροστά, πιστεύοντας ίσως ότι με τα σκοινιά να κινούνται από το παρασκήνιο και με τους υποβολείς σε διαρκή υπηρεσία, μια μαριονέτα θα μπορούσε να σταθεί στο πολιτικό προσκήνιο.
Μόνο ένας πολιτικά τυφλός δεν μπορούσε να προβλέψει την εκλογική συντριβή, αλλά και το τι θα ακολουθούσε από τη θέση της μείζονος πλέον μειοψηφίας του Περιφερειακού Συμβουλίου, αφού δεν επρόκειτο για πολιτικό φορέα, αλλά για μια συγκυριακή συνένωση ετερόκλητων συμφερόντων, προσωπικοτήτων, ιδεολογιών, σκοπιμοτήτων, κινήτρων, στοχεύσεων και απωθημένων, με μοναδικό συνδετικό κρίκο το μίσος κατά του Περιφερειάρχη Γιώργου Χατζημάρκου και τον διακαή πόθο για τη νομή της εξουσίας. Ένα τέτοιο ασκέρι, όσο και να θέλει να καμουφλαριστεί σε παράταξη, δεν ήταν δυνατόν να τα καταφέρει. Ο Μανώλης Γλυνός, έχει χάσει πλήρως τον έλεγχο. Για την ακρίβεια, δεν τον είχε ποτέ. Ο καθένας κάνει και λέει ό,τι θέλει και ό,τι τον εξυπηρετεί. Αδυνατεί ακόμη και να καταδικάσει συμπεριφορές που δεν προσβάλλουν μόνο τον θεσμό και τους συμμετέχοντες σε αυτόν, αλλά και τον ίδιο και την παράταξή του. Η περίπτωση Κανταρζή είναι μνημειώδης, όπως μνημειώδης είναι και η ασυλία που ο Μανώλης Γλυνός δίνει σε επαναλαμβανόμενα φαινόμενα πολιτικής αλητείας. Εκτός κι αν δεν είναι ο φόβος, δεν η δειλία του Μανώλη Γλυνού που τον εμποδίζει να καταδικάσει τις συμπεριφορές του Κανταρζή. Εκτός κι αν είναι πλήρης η ταύτιση μαζί του, με την ίδια ευκολία που κατά την προεκλογική περίοδο ταυτίστηκε με άλλους «κανταρζήδες», αυτούς που τον οδήγησαν στην εκλογική συντριβή και στον πολιτικό εξευτελισμό. Εξευτελισμό σαν αυτόν που υπέστη στην τελευταία συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου, όπου δεν βρήκε πάνω από δύο φράσεις να ψελλίσει για να δικαιολογήσει τον υβριστή σύμβουλό του.
Τι είναι λοιπόν αυτό που οδηγεί ένα «καλό παιδί» της πολιτικής να απεκδυθεί τον τίτλο που τόσα χρόνια με κόπο έχτιζε και να διακινδυνεύσει να μετατραπεί σε αυτό που πολλοί σήμερα ψιθυρίζουν, σε «καμένο χαρτί» – όχι μόνο για την Περιφέρεια από την οποία ούτε απέξω δεν θα τολμήσει πια να περάσει, αλλά ούτε και από άλλους πολιτικούς θώκους που ενδεχομένως ήταν στις βλέψεις του;
Είναι η απουσία πολιτικής θέσης, πολιτικού προβληματισμού, πολιτικής στόχευσης. Η μέχρι προ του 2014 πολιτική πορεία του Μανώλη Γλυνού, ήταν «αβλαβής διέλευση». Κάτι σαν πασαρέλα της πολιτικής. Αν ανατρέξει κανείς πίσω στο χρόνο, δύσκολα θα βρει μια σαφή πολιτική θέση του για κάποιο καίριο τοπικό ζήτημα. Αν είχε επίγνωση του τι σημαίνει πολιτική, δεν θα έκανε το βήμα για την Περιφέρεια. Δεν ήξερε, δεν ρώταγε;
Για την ακρίβεια, κάποιους θα ρώτησε. Κι εκείνοι θα του εγγυήθηκαν. Θα του είπαν, εμείς είμαστε εδώ. Θα του είπαν ότι η «παρένθεση» Χατζημάρκου που έσπασε το κατεστημένο δεκαετιών, πρέπει πάση θυσία να μείνει παρένθεση. Θα τον έπεισαν ότι το ζητούμενο είναι η νομή της εξουσίας, που μετά από ένα σερί τόσων χρόνων της έχασαν. Τη νομή. Όχι η άσκησή της. Λογικό. Αποδείχθηκε άλλωστε στην πράξη. Όταν δεν μπορείς να ασκήσεις αντιπολίτευση, προφανώς δεν μπορείς να ασκήσεις ούτε εξουσία. Έτσι, με τα νήματα να τα κουνάνε κάποιοι κανταρζήδες και τον Μανώλη Γλυνό να τους καλύπτει, είτε συνειδητά είτε από φόβο και αδυναμία, η πασαρέλα γρήγορα μετατράπηκε σε θέατρο σκιών. Και ποιος αλήθεια έχει ανάγκη μια μαριονέτα;
