Γράφει ο Δημήτρης Τσοπανάκης
Διαδικασία Εξυγίανσης του Πτωχευτικού Κώδικα
Σε περιόδους μεγάλης ύφεσης και σκληρής δημοσιονομικής δοκιμασίας, ο ιδιωτικός τομέας είναι το πρώτο θύμα. Ο Ιδιωτικός τομέας και στα δύο του επίπεδα, εργαζομένων και επιχειρήσεων.
Στην χώρα μας η δεκαετής ύφεση της οικονομίας μας έφερε πολύ μεγάλες ανατροπές στην αγορά και έθεσε ένα μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων σε κατάσταση οριακής βιωσιμότητας και δυστυχώς πολλές αυτές τις οδήγησε οικονομικό θάνατο. Οι συνέπειες προφανώς δεν είναι μόνο οικονομικές και το ζήτημα καταλήγει να είναι κοινωνικό αφού οι επιπτώσεις διαχέονται οριζόντια στην κοινωνία των προμηθευτών και των εργαζομένων.
Η ανάγκη να υπάρξει ένα πλαίσιο που θα στηρίξει τις επιχειρήσεις αυτές που έχουν στέρεες ελπίδες να ξεπεράσουν τους κινδύνους αυτής της περιόδου γιατί έχουν και σχέδιο αναδιάρθρωσης, φάνηκε και στη χώρα μας πολύ νωρίς μόλις μπήκε στη δίνη των δημοσιονομικών αδιεξόδων.
Το πλαίσιο αυτό ψηφίστηκε από το Κοινοβούλιο και του δόθηκε ο τίτλος της Δεύτερης Ευκαιρίας σε ότι αφορά την παρουσίαση του και Διαδικασία Εξυγίανσης του Πτωχευτικού Κώδικα σε ότι αφορά το νομικό ακροατήριο του. Πολύ σωστή η νομοθετική πρωτοβουλία και ακόμα πιο σωστή η στόχευση. Να σωθούν οι επιχειρήσεις αυτές που μπορούν να καταρτίσουν σχέδιο διάσωσης ή εξυγίανσης και αυτό μάλιστα σε συμφωνία με αυτούς που έχουν να λαμβάνουν από αυτές. Σε όλες τις δυτικές κοινωνίες και οικονομίες υπάρχει αντίστοιχο πλαίσιο και λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης σε περιόδους μεγάλης ύφεσης για την αποφυγή περαιτέρω μεγέθυνσης του ήδη μεγάλου κοινωνικού προβλήματος και αυτό γιατί η πτώχευση όλων των επιχειρήσεων που εμφανίζουν προβλήματα ρευστότητας και δυσκολία αποπληρωμής των υποχρεώσεων τους, προφανώς δεν μπορεί να είναι η μόνη επιλογή.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Υπάρχει όμως και κόστος σε αυτή την διαδικασία που το αναλαμβάνει πάλι η κοινωνία, αφού μέρος του οικονομικού βάρους καλείται να σηκώσει η ίδια. Άλλες επιχειρήσεις καλούνται να δεχτούν σημαντικά μικρότερο ποσό από το δεδουλευμένο τους, πάντα σε συμφωνία όπως ορίζει ο νομοθέτης. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη ; Ότι οι υποχρεώσεις της μίας επιχείρησης γίνονται βάρη και της διπλανής και τελικά αν συνυπολογίσεις σε αυτές και τις Τράπεζες, γίνονται βάρη όλης της κοινωνίας.
Αυτή την Δεύτερη Ευκαιρία, ο νομικός πολιτισμός την αντιμετωπίζει με περισσή ελευθερία στους παράγοντες της αγοράς αλλά στην χώρα μας όπου ευδοκιμούν οι πάσης φύσεως “πονηροί” αυτό μπορεί να γίνει εργαλείο κατάχρησης.
Δεύτερη Ευκαιρία λοιπόν δίνει η νομοθεσία και για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω αυτή πρέπει να πρέπει να προστατεύεται από τους επιτήδειους, που δυστυχώς στην χώρα μας είναι ιδιαίτερα ευρηματικοί, και βρίσκουν ευκαιρία να κτίσουν πλούτη στην πλάτη της κοινωνίας μεταβιβάζοντας σε αυτή το κόστος των δικών τους επιλογών, λαθών και ακόμα χειρότερα το κόστος της δικής τους πολυτελούς διαβίωσης σε επίπεδα που χωρίς τη νομική προστασία της διαδικασίας εξυγίανσης του Πτωχευτικού Κώδικα δεν θα ήταν δυνατή.
Επειδή η χώρα μας έχει παράδοση κουτοπονηριάς, η Δικαιοσύνη έχει χρέος να ελέγξει τις περιπτώσεις υπαγωγής στις διατάξεις της διαδικασίας προστασίας και εξυγίανσης για να διασφαλίσει ότι κανένας “ποντικός” δεν θα την χρησιμοποιήσει για να κοροϊδέψει μια ολόκληρη κοινωνία.
Ναι στην Δεύτερη Ευκαιρία λοιπόν, όχι στην κάλυψη των ποντικών της κοινωνίας πίσω από αυτή. Η Δικαιοσύνη και εδώ είναι η λύση.
